"Ojcem" Kościoła anglikańskiego był król Henryk VIII (tak, ten od 6 żon) – początkowo był on przeciwny reformacji, za co otrzymał z rąk papieża tytuł "Obrońcy wiary", z czasem patrzący na nią łaskawszym okiem. Powodem zmiany stanowiska króla był brak syna w jego małżeństwie z Katarzyną Aragońską. Ten "brak" skłonił Henryka do wystąpienia u papieża o stwierdzenie nieważności małżeństwa. Prośba spotkała się jednak z odmową, a ta doprowadziła do zerwania przez króla kontaktów dyplomatycznych i kościelnych ze Stolicą Apostolską.
W 1534 r. za zgodą parlamentu i prymasa Anglii Thomasa Cranmera ogłoszono niezależność Kościoła Anglii od Rzymu. Akt supremacji ogłosił króla Anglii "jedyną i najważniejszą głową na Ziemi Kościoła anglikańskiego". Papież Klemens VII ekskomunikował króla, ale większa część społeczeństwa angielskiego poparła reformy i uznała króla za zwierzchnika Kościoła. Nieliczni przeciwnicy, w tym kanclerz Anglii i filozof Tomasz More (autor traktatów, w których krytykował min. Williama Tyndale, czy Marcina Lutra) zostali ścięci.
Początkowo akt supremacyjny nie miał implikacji teologicznych, ale reformy utorowały drogę do Anglii pismom luterańskim i kalwińskim. Pod kierunkiem prymasa Cranmera opracowano teologię, zawartą w Modlitewniku Powszechnym. Nie odrzucono katolickiej Tradycji, ani dogmatu o zbawieniu wyłącznie w Kościele. Przyjęto doktrynę Lutra o usprawiedliwieniu przez wiarę oraz elementy teologii Jana Kalwina. Rozwiązano klasztory, skonfiskowano majątki kościelne i zniesiono obowiązkowy celibat księży.
Po śmierci Edwarda VI (jedynego syna z prawego łoża Henryka VIII) na tron wstąpiła córka Henryka VIII i Katarzyny Aragońskiej, Maria. Jej panowanie było krwawą, nieudaną próbą rekatolizacji Anglii. Następczyni Marii Tudor, Elżbieta I przywróciła niezależność Kościoła Anglii, ogłaszając 39 artykułów wiary. Stanowią one kanon dogmatyczny anglikanizmu