Historia reformacji cz.18. Węgry.

Reformacja trafiła na Węgry około roku 1520 dzięki studentom, którzy studiowali na zachodnich uczelniach. W roku 1526 w wyniku klęski w bitwie pod Mohaczem, duża część Węgier wraz ze stolicą dostała się po okupację turecką. W 1541 roku ziemie węgierskie zostały podzielone na trzy części. Środek kraju z Budą i Pesztem stał się prowincją turecką. Na wschodzie powstało zhołdowane Osmanom księstwo siedmiogrodzkie, zachodnia część z dzisiejszą Słowacją i Chorwacją stała się częścią dominium Habsburgów.

Ten niezrozumiały dla większości ludności węgierskiej podział kraju został wykorzystany jako argument przez węgierskich reformatorów, którzy przedstawiali go jako konsekwencję nieuczciwości kościoła katolickiego.

Mihály Sztárai (który założył około 120 zborów) i István Szegedi Kis (reformowani kaznodzieje) swoimi płomiennymi kazaniami wezwali lud do nawrócenia. W krótkim czasie nurt reformowany zyskał wielki wpływ na Węgrzech, wypierając i zastępując nurt luterański reformacji. W roku 1567 został zwołany pierwszy synod kościoła reformowanego w Debreczynie, który przyjął 2 konfesję helwecką (Confessio Helvetica posterior) jako obowiązujące wyznanie wiary i powołał do życia Kościół Reformowany Węgier. Odtąd Debreczyn nazywano "kalwińskim Rzymem".

Reformację na Węgrzech zatrzymała rekatolizacja, która rozpoczęła się na terenach habsburskich w roku 1671. Ponad 40 pastorów i nauczycieli Słowa Bożego, którzy nie byli skłonni do konwersji zostało skazanych na galery.

Dziś Kościół Reformowany Węgier liczy około 2 mln członków w dwóch głównych ośrodkach: w Budapeszcie i Debreczynie.


Na zdjęciu: Kalwiński Wielki Kościół w Debreczynie (na 3000 osób). 

> Węgierski Kościół Reformowany - Oficjalna strona Węgierskiego Kościoła Reformowanego