Zgodnie z Teologią Przymierza, przymierze zbawienia jest przymierzem pomiędzy trzema Osobami trójcy, aby wybrać, odkupić i zachować grupę ludzi przeznaczonych na zbawienie i życie wieczne. Pismo w wyraźny sposób stwierdza, że zbawienie jest odwiecznym planem.
Przymierze Uczynków było pierwszym przymierzem opisanym w Piśmie Świętym. Gdy Bóg stworzył człowieka, umieścił go w Ogrodzie Eden i dał taki rozkaz: „Z każdego drzewa tego ogrodu możesz jeść, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz” (1 Księga Mojżeszowa 2.16-17). Możemy dostrzec w tym nakazie sformułowania typowe dla przymierza. Bóg postawił Adama w Ogrodzie i obiecał mu życie wieczne i potomstwo, jeśli będzie posłuszny Bożym nakazom. Życie jest nagrodą za posłuszeństwo, a śmierć jest karą za nieposłuszeństwo.
Gdy Adam zerwał przymierze uczynków, Bóg ustalił trzecie przymierze, nazywając je Przymierzem Łaski. Przymierze Łaski ofiaruje każdemu grzesznikowi życie wieczne i zbawienie przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Dostrzegamy Przymierze Łaski tuż po upadku, gdy Bóg mówi o „potomstwie kobiety” w 1 Księdze Mojżeszowej 3.15. Przymierze Uczynków jest warunkowe - obietnice błogosławieństwa za posłuszeństwo i przekleństwa za nieposłuszeństwo, podczas gdy Przymierze Łaski jest bezwarunkowe, udzielane dla wszystkich na podstawie łaski Bożej.
Teologia Przymierza widzi Pismo Święte jako manifestację albo Przymierza Uczynków albo Przymierza Łaski. W całej historii okupu można dostrzec, iż Bóg odsłania Przymierze Łaski od początku (1 Księga Mojżeszowa 3.15), aż do jego nastania w Chrystusie. Teologia Przymierza jest w związku z tym, bardzo Chrystocentrycznym poglądem postrzegania Pisma Świętego, gdyż widzi Stary Testament jako wypełnienie obietnic dotyczących Chrystusa, a Nowy Testament jako wypełnienie obietnic w Chrystusie.
Teologia Przymierza w przeciwieństwie do Dyspensacjonalizmu nie dostrzega ostrej różnicy pomiędzy Izraelem a Kościołem. Izrael symbolizował Boży lud w Starym Testamencie, a Kościół (stworzony z Żydów i pogan) wskazuje na Boży lud Nowego Testamentu; oba tworzą jeden lub Boży (Efezjan 2.11-20). Kościół nie zastępuje Izraela; Kościół jest Izraelem i Izrael jest Kościołem (Galacjan 6.16). Wszyscy, którzy wzrastają w wierze - jak Abraham, są częścią przymierza Boga z ludźmi (Galacjan 3.25-29).
Podsumowując:
Teologia Przymierza i Dyspensacjonalizm mocno się różnią, a czasem nawet prowadzą do odmiennych wniosków końcowych odnośnie mniej istotnych kwestii doktrynalnych, ale obie metody w wierze chrześcijańskiej są potrzebne: Zbawienie jest tylko z łaski, przez wiarę w Chrystusa i jedynie Bogu oddajemy za to chwałę!