Czy modlitwa, może posłać cię do piekła? cz. 2 (ost.).

Biblia nigdzie nie mówi nam o "zaproszeniu Jezusa, aby wszedł do serca". A jednak ten fałszywy sposób zbawienia (fałszywy z powodu podkreślania wagi "aktu modlitwy" a nie dzieła i łaski Chrystusa) jest w dzisiejszych czasach dobrze znany. Jest to coś, tak dobrze znanego i popularnego, iż ludzie myślą, że jest to gdzieś zapisane w Biblii! Ale wcale tak nie jest! Czasem cytuje się Efezjan 3:17. Jednak werset ten skierowany jest "do świętych w Efezie", a nie do ludzi niezbawionych – i nie ma nic wspólnego z "zapraszaniem" Jezusa do serca!

Czy modlitwa, może posłać cię do piekła? cz. 1.

Wzbudzający kontrowersje pastor i kaznodzieja C. G. Finney (1792-1875) po doświadczeniu nawrócenia i przyjęciu chrztu w Duchu Świętym zaatakował niemalże każdą doktrynę Reformacji. Nauczał doktryn zbliżonych do tych, które głosił Pelagiusz w okresie wczesnego katolicyzmu (354-420), mianowicie że człowiek zbawia sam siebie "decyzją" swej woli. Odrzucił on całkowite zepsucie człowieka i zbawienie wyłącznie przez łaskę Bożą. Zaprzeczył dziełu Chrystusa, który na krzyżu zajął miejsce grzesznika. Wielu ewangelistów i pastorów poszło za poglądami Finneya odnośnie "decyzjonalizmu".

Sześć błędów związanych z przebudzeniem. Cz.2 (ost.)

IV. Czwarty błąd – przebudzenie zależy od oddania się.

Prorok Jonasz nie był w pełni Bogu poddany. Przeczytaj księgę Jonasza, a zobaczysz jego braki. Największe przebudzenie ST wśród pogan nie było zależne od "całkowitego poddania się" czy "doskonałości" proroka. 

Sześć błędów związanych z przebudzeniem. Cz.1.

I. Pierwszy błąd – skoncentrowanie się na darach apostolskich.

Chociaż jestem zielonoświątkowcem, to jednak uważam, że nacisk na dary apostolskie jest przeszkodą do prawdziwego przebudzenia. Murray powiedział:

Rozważanie o... kazaniu ekspozycyjnym.

Znawcy i teoretycy kazań wykazali, że istnieje siedem typów kazań, tj: kazanie - świadectwo, kazanie ekspozycyjne (omawia werset po wersecie całe księgi) i jest zdaniem większości najlepszym typem kazania, kazanie tekstowe, przedmiotowe, historyczne, biograficzne i kazanie alegoryczne.

Dr. R. L. Hymers, Jr. (na zdjęciu) napisał zaskakujący artykuł pod tytułem "Czego nauczyłem się od doktora Johana R. Rice'a". Porusza w nim min. temat kazań ekspozycyjnych. Poniżej przedstawiam cały tekst na temat wspomnianych kazań.

Kobiety w Kościele. Cz. 7 (ost). Czy mają milczeć?

Gdy już nieco wiemy, co Biblia mówi o kobietach, możemy spróbować zinterpretować "teksty problematyczne" w pismach Pawła. Oto pierwszy z nich:

"Kobiety niech w czasie zgromadzeń milczą. Nie pozwala się bowiem im mówić, ale niech będą podporządkowane, jak nakazuje to również Prawo. A jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech w domu pytają swoich mężów. Nie wypada przecież kobiecie przemawiać na zgromadzeniu" (1Kor 14,34-35).

Kobiety w Kościele. Cz. 6. Kobieta nauczycielem?

Czy kobieta może nauczać? Nowy Testament o żadnej nie wspomina. Oczywiście, nie wspomina też żadnych mężczyzn powołanych do nauczania. Pryscylla, żona Akwili była zaangażowana w nauczanie. Kiedy w Efezie wraz z Akwilą usłyszeli, jak Apollos głosi niepełną ewangelię, "zabrali go z sobą i wyłożyli mu dokładniej Drogę Boga" (Dz 18,26). Nikt nie może zaprzeczyć, że Pryscylla pomagała mężowi nauczać Apollosa, mężczyznę. Poza tym Paweł dwukrotnie wymienia i Pryscyllę i Akwilę, pisząc o "kościele, który gromadzi się w ich domu" (zob. Rz 16,3-5; 1Kor 16,19), a w Liście do Rzymian oboje nazywa "współpracownikami w Chrystusie". Bez wątpienia Pryscylla pełniła aktywną rolę u boku męża.

Kobiety w Kościele. Cz. 5. Kobieta pastorem?

Czy kobieta może pełnić rolę pastora/starszego? Wydaje się oczywiste, że urząd pastora/starszego Bóg przeznaczył mężczyznom:
> Jeśli ktoś zabiega o urząd biskupa (przełożonego), pragnie tego, co dobre. Trzeba więc, aby biskup (przełożony) był bez zarzutu, mężem jednej żony… (1Tm 3,1-2).
> Zostawiłem cię na Krecie, abyś uporządkował to, co zostało do zrobienia i ustanowił w każdym mieście starszych, zgodnie z tym, co ci poleciłem. Może to być ktoś, kto jest nienaganny, jest mężem jednej żony… (Tt 1,5-6).

Kobiety w Kościele. Cz. 4. Prorokinie NT.

W Nowym Testamencie spotykamy prorokinię Annę. Kiedy Jezus był kilkudniowym niemowlęciem, rozpoznała Go i ogłosiła Mesjaszem:

Była tam też prorokini Anna, córka Manuela z pokolenia Asera, bardzo już sędziwa. Od swego panieństwa żyła z mężem tylko przez siedem lat. Teraz, jako licząca osiemdziesiąt cztery lata wdowa, dniem i nocą nie opuszczała świątyni. Służyła Bogu postami i modlitwami. Podeszła w tej właśnie chwili, wychwalała Boga i opowiadała o Dziecku wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem (Łk 2,36-38).

Kobiety w Kościele. Cz. 3. Debora i Chulda.

Inną kobietą, którą Bóg wyniósł do roli przywódcy Izraela, była Debora, żyjąca w czasach izraelskich sędziów. Ona również była prorokinią i sędzią nad Izraelem takim samym jak Gedeon, Jefte i Samson. Czytamy, że do niej "przybywali Izraelici, aby rozsądzać swoje sprawy" (Sdz 4,5). 

Rozstrzygała więc sprawy nie tylko kobiet, ale i mężczyzn. Tu nie ma żadnej pomyłki: Kobieta mówiła mężczyznom, co mają robić, a do tego namaścił ją Bóg.

Kobiety w Kościele. Cz. 2. Miriam.

W Starym Testamencie Bóg powoływał do publicznej służby głównie mężczyzn. Każdy z nas zna takie postacie jak: Józef, Mojżesz, Aaron, Jozue, Samuel czy Dawid. 

Jednak oprócz nich, ST ukazuje służbę wielu kobiet, co jest dowodem na to, że Bóg może powołać i użyć kogo chce, a kobiety wyposażone przez Boga mogą się podjąć każdego zadania, jakie On im wyznaczy.

Kobiety w Kościele. Cz. 1. Ewa.

Pismo mówi mówi, że kobiety, podobnie jak mężczyźni, są stworzone na obraz Boga: Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,27).

Wiemy, że Adama Bóg stworzył wcześniej niż Ewę, i według Pawła ma to istotne znaczenie duchowe (por. 1Tm 2,3). 

Apostolskie tradycje cz. 4. Wieczerza Pańska.

Pierwsza Wieczerza Pańska, zwana także Wieczerzą Paschalną lub Ostatnią Wieczerzą, miała bardzo ciekawy przebieg: Jezus i Jego uczniowie, układli się w pozycji półleżącej przy stole zastawionym stosami jedzenia. 
Tradycja żydowska mówi nam, że ten posiłek trwał zazwyczaj godzinami. 

W czasie posiłku, "gdy jedli", Jezus wziął chleb i porównał go ze swoim ciałem. Wziął też kielich i rozdzielił między nich, aby pili. "Po wieczerzy" (Łuk 22:20) Jezus ponownie wziął kielich i porównał go do swojej krwi, która miała być wkrótce wylana. 

Apostolskie tradycje cz. 3. Chrzest.

Istnieje ogromna różnice między zachowywaniem apostolskiej tradycji a bezmyślnym kopiowaniem wszystkiego o czym czytamy w Nowym Testamencie. Sednem jest skupienie się na tym, co istotne. Na przykład chrześcijański "komunizm" z szóstego rozdziału Dziejów Apostolskich był jednorazowym wydarzeniem w historii kościoła NT. Jest to opcja dostępna dla każdego wierzącego w każdym wieku, lecz nie jest to ani nakaz ani zasada działania współczesnego kościoła. To samo można powiedzieć np. o przyrzeczeniu Pawła, że nie będzie ścinał włosów.

Czy chrzest wierzącego jest możliwym do przyjęcia wyjątkiem w przyjęciu lub odrzuceniu nowotestamentowych wzorów?

Apostolskie tradycje cz. 2. Kościół Biblii.

Jak dziś powinien wyglądać kościół, abyśmy mogli uczciwie powiedzieć, ze jest oparty na tradycji apostolskiej? 

Aby odpowiedzieć sobie na to pytanie zobaczmy, jaki obraz kościoła i jego funkcjonowania wyłania się z kart Biblii. Z tego co możemy się dowiedzieć, wynika że:

Apostolskie tradycje cz. 1. Zapomniane przykazania.

Ekklesia - kiedy Jezus powiedział: "...Ja zbuduję kościół mój... " (Mat 16:18) wiedział w jaki sposób chciał to zrobić. Pozostawił też konkretne wytyczne przez dzieło i nauczanie swoich apostołów, które zostało zapisane na kartach Nowego Testamentu. 

Zapraszam na niesamowitą podróż do początków kościoła.

Sola scriptura... wojna o Biblię! cz. 2.

Pod koniec  XIX wieku grupy wywodzące się z głównych nurtów protestantyzmu zaczęły skupiać się na tym, że Bóg daje im NOWE objawienie. W roku 1901 w Topeka (USA) powstał ruch zielonoświątkowy. Głosił, że opisane w NT dary funkcjonują do dziś. Ruch zielonoświątkowy zasadniczo uznał wystarczalność Biblii, choć niektóre społeczności dryfowały w kierunku jej niewystarczalności (stąd powstało wiele dziwnych nauk opartych o nowe "duchowe" objawienia).

Sola scriptura... wojna o Biblię! cz. 1.

Spór o wystarczalność Biblii toczy się nieustannie na przestrzeni wieków do dziś. Czy Biblia jest konieczna, czy wystarczalna...

Klemens Rzymski

Pod koniec I wieku zmarł Jan, ostatni apostoł. Uczniowie apostołów widzieli siebie jako przywódców ustanowionych przez Apostołów, ale nie uważali, że są sukcesorami władzy apostolskiej. Klemens Rzymski w roku 97 n.e. napisał list do kościoła w Koryncie, który daje podstawę do twierdzenia, że wczesny kościół nie uważał, aby apostołowie mieli swoich następców. Przywódcami kościoła byli wierzący zatwierdzeni przez kościół jako starsi, a nie jako nowi Apostołowie z kontynuacją władzy apostolskiej.

Sola scriptura... i co za tym idzie?

Czy Biblia jest wartościową książką?
Większość niewierzących, agnostyków i przedstawicieli innych religii odpowie, że TAK.
Czy Biblia jest dobrą książką?
Większość niewierzących, agnostyków i przedstawicieli innych religii odpowie, że TAK.
Czy Biblia jest ważną i pomocną książką?
Większość niewierzących, agnostyków i przedstawicieli innych religii odpowie, że TAK, pod warunkiem, że zostanie ona odpowiednio dostosowana...

Dzieci: wychowanie w wierze czy ewangelizacja?

Znany w środowiskach ewangelicznych autor książek dotyczących ewangelizacji dzieci, Sam Doherty naucza: Jednak one /dzieci/ są duchowo martwe i ze względu na swą grzeszną naturę znajdują się poza Królestwem Bożym. Muszą zaufać Chrystusowi jako swojemu Zbawicielowi – tak jak każde inne dziecko – a mają do tego lepszą sposobność dzięki swemu chrześcijańskiemu domowi (Sam Doherty - Dlaczego ewangelizować dzieci? Pszczyna 1996 s. 39). 

Historia Ewangelii w talerzach...

Prostota i efekty specjalne w genialnym i zarazem poruszającym wnętrze obrazie o życiu człowieka.

Po co nam znajomość historii?

Historia pokazuje, że świat jest w stanie ciągłej rewolucji - a nie ewolucji. Znaczy to, że historia rodzaju ludzkiego płynie w cyklach, od rozkwitu do upadku, od upadku do przebudzenia, od przebudzenia do rozkwitu. 

Generalnie, dzieje się tak, ponieważ zła natura człowieka wypacza jego moralność. To błędne koło powtarzało się w historii Izraelitów i nadal powtarza się dzisiaj. Jedynie poprzez zmianę serca, przez zbawienie i pomoc Boga, ten cykl może zostać przerwany.