Termin "purytanie" jest dziś powszechnie lekceważony, nikt nie chce, aby go tak nazywać...
a szkoda,
bo ruch Purytan jest jednym z największych przejawów biblijnego chrześcijaństwa jaki ten świat kiedykolwiek widział.
Wszelkie badania historii Kościoła mają na celu przedstawienie jego dziejów w ujęciu eklezjologicznym*. Wymaga to ustalenia faktów, wyjaśnienia ich przyczyn i przedstawienia skutków. Każdy historyk Kościoła korzysta nie tylko ze znanych powszechnie metod badań historycznych, ale bierze także pod uwagę specyfikę "przedmiotu" Kościoła, który jest rzeczywistością składająca się z czynnika bożego i ludzkiego.
W 2 liście do Tymoteusza 3:1-7 znajdujemy specyficzny spis cech pewnych ludzi. Przez wiele lat myślałem, że opis ten dotyczy osób będących poza kościołem, ludzi z tzw. "świata"... Proszę spokojnie przeczytaj ten fragment. Dziś przeczytałem komentarz Dr MacArthur`a do tego fragmentu. Dr MacArthur`a twierdzi, że ten fragment "nie odnosi się ogólnie do rodzaju ludzkiego lub niezbawionego świata, lecz do członków kościoła Chrystusa" Natomiast Dr McGee powiedział, że ten fragment opisuje "ostateczne dni kościoła". Ze smutkiem trzeba przyznać, że wielka liczba nienawróconych członków kościoła jest rezultatem naszych "ewangelizacyjnych" praktyk. Przyjmujemy ludzi do kościoła bez sprawdzenia świadectwa ich życia. I właśnie tacy, niezbawieni członkowie kościoła są opisani 2 liście do Tymoteusza.
„Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie; ale mimo to do mnie przyjść nie chcecie, aby mieć żywot.” (Ew. Jana 5:39-40).
Sandemianizm wypełnił kościoły niezbawionymi ludźmi, którzy myślą o sobie, że są chrześcijanami... Sandemianizm jest doktryną wywodzącą się z nauczania pastora Johna Glasa (1695-1773), spopularyzowaną przez jego zięcia – Roberta Sandemana (1718-1771). Opierała się na założeniu, że wystarczy tylko przyjąć umysłem to, co Biblia naucza na temat Chrystusa i jest się zbawionym.
W poprzednich lekcjach zajmowaliśmy się kwestią objawienia ogólnego - gdy Bóg objawia siebie samego każdemu.
Teraz przejdziemy do kwestii objawienia szczególnego - które w odróżnieniu od poprzedniego - nie musi być dane wszystkim ludziom!
I. Drogi objawienia szczególnego
