Bóg zapragnął objawić człowiekowi swoje Słowo. Dał mu więc język, aby móc się z nim porozumieć. Następnie Bóg dał człowiekowi swoje Słowo, aby go pouczyć... a nie, aby gmatwać. Powinniśmy więc, rozumieć Jego poselstwo tak, jak zostało napisane, gdyż taki jest normalny sposób komunikowania się osób myślących. A to pociąga za sobą konsekwencje.
Po pierwsze, jeśli Bóg stworzył język, to dopilnował tego, aby język był dostatecznym i wystarczającym środkiem porozumienia.
Po drugie, jeśli Bóg i człowiek korzystają z języka, to będą swe myśli wyrażali w sposób jednoznaczny, jasny i zrozumiały,bez konieczności używania jakiegoś specjalnego ukrytego kodu, alegorii, porównań itp. fanaberii.Wszystkie proroctwa dotyczące pierwszego przyjścia Chrystusa wypełniły się w sposób dosłowny. Ten fakt, przemawia na rzecz wiarygodności i stosowania hermeneutyki prostej.
Zasady hermeneutyki prostej
1. Zbadaj sens gramatyczny tekstu.
Znaczenie fragmentu zależy od użytych słów i od ich miejsca w zdaniu. Zatem punktem wyjściowym w interpretacji dosłownej jest określenie gramatycznego sensu danego tekstu.
2. Zbadaj kontekst.
Słowa i zdania nie są w izolacji. Zbadaj związek tekstu, bądź zdania, ze stwierdzeniami występującymi w jego bliższym i dalszym sąsiedztwie. Zwróć przy tym uwagę na cel i temat główny danej księgi.
3. Wyjaśniaj Biblię Biblią.
Podwójne autorstwo Biblii stwarza konieczność poznania nie tylko tego, co miał na myśli człowiek jako autor, ale także sam Bóg. Boża myśl może nie być w pełni objawiona w oryginale spisanym przez człowieka, staje się natomiast jasna, gdy porównujemy ze sobą kilka fragmentów Pisma Świętego. Musimy dopuścić, że istnieje tzw. sens pełniejszy, czyli pełniejsze — choć pozostające w bezpośrednim związku z logiką tekstu — znaczenie tekstu, wyrażające myśl Boga jako autora. Ludzie jako autorzy Pisma Świętego nie zawsze uświadamiali sobie w pełni wszystkie konsekwencje swoich własnych słów.
4. Pamiętaj o progresywności objawienia.
Umiejętność jasnej i konsekwentnej interpretacji wymaga kategorycznie uznania faktu, że objawienie ma charakter stopniowy. Znaczy to, że Bóg stopniowo objawiał swe poselstwo człowiekowi, i że objawienie późniejsze może uzupełnić, a nawet zmienić to, co było przedmiotem objawienia wcześniejszego. Jest rzeczą najzupełniej oczywistą, że Nowy Testament odsłania wiele spraw nieobjawionych w Starym Testamencie. To, co Bóg objawił jako obowiązujące w jednym okresie czasu, może zostać odwołane w innym (np. zakaz jedzenia wieprzowiny, niegdyś obowiązujący lud Boży, został w 1 Tm 4,3 odwołany). Odrzucenie faktu progresywności objawienia powoduje nierozwiązalne sprzeczności pomiędzy różnymi fragmentami, jeśli potraktuje się je literalnie.